VERBOD OP BENZINEAUTO’S IN 2035: DE GEVAARLIJKE GROENE GOK VAN TIMMERMANS
Vanaf 2035 mogen er, behoudens uitzonderingen, geen auto’s op fossiele brandstoffen meer verkocht worden in de EU. Een lidmaatschap van dat politieke verbond zou veel geld opleveren, maar dit kon wel eens economische zelfmoord zijn. Alles elektrisch maken lukt voor die tijd simpelweg niet.
Weet u het nog, de wettentrein? Daarin staan honderden zeer verstrekkende Europese maatregelen. Van minimumstraffen voor ‘hate speech’ als ‘Europese reactie op Black Lives Matter’, tot Europese paspoorten voor CBDC - waarmee elke Nederlandse discussie over CBDC die nu nog plaatsvindt volstrekt overbodig is - tot het moeten onteigenen, zo nodig, van een op de tien boeren in elk EU-land. Mensen weten daar niks van, omdat Nederlandse media ernstig verzaken in hun plicht om informatie te brengen. Men is drukker met celebrities als Kim Kardashian. Dat betekent niet dat die Europese wettentreinen niet volop draaien. De laatste toevoeging aan dwingende voorschriften uit Brussel; u mag straks alleen nog elektrische auto’s kopen. Maar kunnen de Europese lidstaten wel aan genoeg batterijen komen? Daarvoor is het nodig om te kijken wat er gebeurt in een voormalig Russisch strafkamp, een goelag. Het gaat dan om de regio rondom Norilsk, een Russisch concentratiekamp uit de jaren ‘30. Stalin stuurde daar de te kritische geesten heen, om te werken. Vierhonderdduizend gevangen mochten hier een stad bouwen die tegenwoordig zo groot is als Arnhem. Van elke twintig overleefde een dat niet. Het Russische strafkampensysteem is in 1956 opgeheven, officiëel dan, maar zo is de stad Norilsk geboren. De oude binnenstad wordt gevormd door de barakken waar de eerste bewoners schuilden voor de kou; maar de overgrote meerderheid woont nu in grote betonnen flats.
Wat hebben elektrische auto’s met de goelag te maken? Menig groen activist zal het niet weten, maar daar komt het nikkel vandaan om batterijen te maken. Het IEA heeft becijferd wat het kost om een enkele batterij voor een auto te maken. Er is dik tweehonderd kilo aan schaarse metalen en mineralen nodig, die per kilo gedolven worden in tientallen tonnen erts.
De milieuschade is immens, maar daar merk je in de EU niks van. In een enkele batterij zit ook dik veertig kilo nikkel. Waar vinden we dat? De geologische dienst van de Amerikaanse regering geeft het antwoord.
De grootste reserves liggen in Australië, Nieuw-Caledonië, Brazilië, China, Indonesia, de Filipijnen en Rusland. Het eerste land zou een betrouwbare leverancier van de benodigde nikkel kunnen zijn, maar het ligt letterlijk aan de andere kant van de wereld: daar ben je dan afhankelijk van. Brazilië heeft een enkele mijn die in 2040 ‘droog’ zal zijn, leeg. Nieuw-Caledonië is een Franse kolonie voorbij Nieuw Zeeland waar toevallig een enorme berg nikkel ligt. Om het jaar wordt er een referendum gehouden over onafhankelijkheid, waarbij de voorstanders van het verbreken van de Franse afhankelijkheid steeds maar een paar procent tekort komen. Ooit gaat dat mis en verdwijnt de kolonie uit de Europese invloedssfeer. Indonesië heeft grote reserves, maar gebruikt de productie ook voor de eigen industrie en bouwnijverheid. Het land heeft een wet aangenomen die export van erts verbiedt. Indonesië wil enkel de veel waardevollere halffabrikaten en eindproducten verkopen. Die produceren Indonesche bedrijven met joint ventures met partijen uit China, waardoor dat land een bijzonder stevige vinger in de pap heeft in onze toekomstige productie van auto’s. De Filipijnen hebben ook grote reserves maar die liggen vaak op eilanden met kwetsbare natuur. Lokale bewoners willen vaak geen mijnbouw, omdat daarvoor de grond letterlijk tot honderden meters diep wordt opengetrokken. Als de mijn leeg is heb je een vernield eiland, ook omdat de chemicaliën een grote bedreiging vormen voor lokale landbouw en visserij. Niet zelden zijn er protesten, die de oproerpolitie met geweld neerslaat. Om de groene dromen van Timmermans te realiseren gaan we dat vaker zien: deze vernietiging van het milieu zou het klimaat redden.
De grootste nikkelreserves in Europa liggen in vijf mijnen in de buurt van Norilsk, midden in Siberië. Bij de val van de Sovjet-Unie zijn deze in handen gekomen van de rijkste oligarch van Rusland, deze Vladimir Potanin. Hij bezit een reeks bedrijven, waar in een later stadium een uitputtend overzicht van volgt.
.3Potanin is de rijkste der oligarchen, met een vermogen van een miljard of 25. In de jaren ‘90 slaagde hij er op wonderbaarlijke wijze in om de aandelen in die nikkelmijnen te verwerven. Andere Oekraïense en Russische oligarchen roofden de energiesector leeg, maar Potanin zag de waarde van de mijnen in. Als de EU afstand wil nemen van Russische fossiele brandstoffen, dan zullen er massaal schaarse metalen ingekocht moeten worden, zoals nikkel. Anders kunnen de benodigde batterijen niet worden gebouwd. Wereldwijs is de EU een marginale speler in het consumeren van nikkel.
Potanin levert nog wel nikkel aan fabrieken van BASF in Finland (ondanks de sancties), maar veel meer dan dat is er niet in Europa. Dat betekent dat de kans klein is dat de Europese landen op korte termijn de productie van benzineslurpers kunnen vervangen door die van elektrische wagens. Ofwel de EU kijkt naar Potanin, ofwel de EU maakt zichzelf compleet afhankelijk van China. Zo bekeken is het maar de vraag of deze ‘groene transitie’ geen geopolitieke en economische zelfmoord is. De tijd zal het leren.
Het complete fiscale overzicht van Potanin en zijn vrienden, die bijzonder genoeg nog steeds welkom zijn op de Zuidas - of misschien logisch - gaat naar mijn Backme-account, voer voor het weekend. Mijn werk mogelijk maken doet u aldaar.
Bronnen:
https://data.consilium.europa.eu/doc/document/ST-14869-2022-INIT/en/pdf
http://www.memorial.krsk.ru/Public/00/20000609.htm
https://www.basf.com/global/en/media/news-releases/2018/10/p-18-336.html